ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ …ΜΕΓΑΛΟΥΣ

                                                  

 Θυμήθηκα ένα παλιό παραμύθι. Θέλεις την αλήθεια; Ψάξε την στα παραμύθια, λένε. Το παραμύθι αυτό που θα σας πω, δεν είναι ένα παραμύθι  για παιδιά, αλλά για μεγάλους. Έχει δηλαδή κάποιο νόημα και κάποιο μήνυμα να δώσει.

  Ήτανε λέει μια φορά κι έναν καιρό σε μέρη μακρυνά ένα πολύ ευτυχισμένο βασίλειο, όπου όμως ο βασιλιάς είχε επιβάλλει ένα φριχτό και άδικο νόμο: Ο κάθε γέροντας όταν έφτανε στην ηλικία  εκείνη που όριζε ο νόμος έπρεπε υποχρεωτικά και χωρίς εξαιρέσεις να ρίχνεται σ’ ένα γκρεμνό! Αυτός ήταν ο νόμος!

 Ένας γέρο –πατέρας ζούσε λέει σ’ αυτό το βασίλειο με το γιο του, ένα άξιο κι εργατικό παλληκάρι. Καλά περνούσαν οι δυο τους ως την ημέρα που ο γέρος έφτασε στην κρίσιμη ηλικία που ώριζε ο τρομερός νόμος. Του λέει λοιπόν ο γιος:

-Πατέρα μου, το ξέρεις πως σ’ αγαπώ και πως σε θέλω να ζεις κοντά μου, μα ήρθε η ώρα που ο νόμος του βασιλιά  ορίζει να ριχτείς στον γκρεμνό. Ξέρεις πως ο νόμος είναι αυστηρός κι αν αυτό δεν γίνει ο βασιλιάς θα σκοτώσει κι εμένα. Άρα….

 Ο πατέρας κατέβασε το κεφάλι και καθόλου δεν μίλησε, μόνο ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια του.

-Το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα πατέρα, είναι να σ’ αφήσω να διαλέξεις από ποια μεριά του γκρεμνού προτιμάς να σε ρίξω, ξαναμίλησε ο γιος.

 Άλλο ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του γέρου και είπε:

-Να με ρίξεις από τη μεριά που θέλεις να σε ρίξουν κι εσένα σαν έρθεις στην ηλικία μου, είπε ο γέρο πατέρας.

  Τότε, μ’ αυτά τα λόγια ο γιος κατέρρευσε. Eίπε «όχι, τελικά δεν μπορώ να το κάνω», και συμφώνησαν να μείνει ο γέρος κλεισμένος μέσα στο σπίτι και να μη βγαίνει ποτέ ώστε να είναι αδύνατο να τον ανακαλύψει ο βασιλιάς και να τους τιμωρήσει, πατέρα και γιο.

Εύκολα αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ αναγνώστη  τι θέλει να πει το παραμύθι μου και ποια είναι η σχέση του με την πραγματικότητα που πρόκειται να βιώσουν οι ηλικιωμένοι της Ελλάδας.

Το μακρυνό βασίλειο του παραμυθιού ίσως δεν είναι τόσο μακρυνό για την Ελλάδα. Ο βάρβαρος νόμος του βασιλιά αρχίζει να διαγράφεται ήδη αμυδρά στον ελληνικό ορίζοντα.

-Μήπως όμως είσαι υπερβολικός; Μήπως βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ενώ είναι μισογεμάτο; Μήπως είσαι ….του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ο Θωμάς που τόση ώρα με παρακολουθούσε με ενδιαφέρον.

 - Δες απλά και μόνο τα γεγονότα, φίλε μου: Τα φαρμακεία ετοιμάζονται να κλείσουν (και πάλι). Οι ήδη περιορισμένες παροχές του ΕΟΠΥΥ, το επικρεμάμενο  πλαφόν των 1500 ευρώ το χρόνο, οι ελλείψεις φαρμάκων, η υπολειτουργεία των νοσοκομείων και η διαφαινόμενη κατάρρευση του συστήματος υγείας μήπως μας  θυμίζουν  λίγο τον ….γκεμνό του  μακρυνού και αποτρόπαιου βασιλείου του παραμυθιού;  Μήπως δεν είναι οι ηλικιωμένοι εκείνοι που πρώτοι θα κληθούν να παίξουν την υγεία τους κορώνα – γράμματα με τις απαράδεκτα χαμηλές παροχές του ΕΟΠΥΥ;  Μήπως δεν είναι ένας γκρεμνός το κλείσιμο νοσοκομείων, η διάλυση της υγείας;

 Κι εγώ εν τέλει ρωτώ - όχι τους ξένους δανειστές - αλλά την ελληνική κυβέρνηση: Υπάρχει πολιτισμός σ’ μαυτή τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό;  Υπάρχει ανθρωπιά; Υπάρχει πατριωτισμός; Υπάρχει όριο στην υποταγή και στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού; Μέχρι που σκοπεύετε να φθάσετε αυτή τη δύσμοιρη χώρα;