ΙΡΛΑΝΔΟΙ ΚΑΙ …ΙΟΥΔΑΙΟΙ

Χρόνια και χρόνια μεσ’ την άμμο, εκεί που ανθίζει η φοινικιά

Δυο φίλοι πήγαιναν σε γάμο, δώρα κρατώντας και προικιά

Ο ένας ήταν Ιρλανδός, ο άλλος ήταν Ιουδαίος…

 Θαυμάζω τους Ιρλανδούς. Θαυμάζω τη λογική και οργισμένη αντίδραση αυτού του  υπερήφανου λαού εναντίον της πολιτικής του ηγεσίας, η οποία μετά από δικά της λάθη και παραλείψεις παρέδωσε τη χώρα αλυσοδεμένη στο ΔΝΤ.

 Για ποιο λόγο είμαι ιδεολογικά αντίθετος με το ΔΝΤ; Διότι αυτό υποστηρίζει την   υπεροχή της αγοράς απέναντι στην αξία της ανθρώπινης ζωής! Όταν οι αξίες της υγείας, της παιδείας, της τρίτης ηλικίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας περιθωριοποιούνται και υποτιμούνται προς όφελος των οικονομικών μεγεθών, όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να αντιστέκονται.

Βρίσκω λοιπόν εγώ το Όχι των Ιρλανδών προς το ΔΝΤ, πιο βροντερό από το Όχι των Ελλήνων. Γι αυτό τους θαυμάζω τους Ιρλανδούς

Δίψα τους έκαιγε τα χείλη, μα πριν φωνάξουν τη βροχή,

είδαν στην έρημο μια πύλη που γραφε «Τέλος» και «Αρχή»

Μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός, πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος

 Τον τελευταίο καιρό η λέξη «Ελλάδα», μου φέρνει συνειρμικά στο νου το γνωστό «ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο…». Μη με ρωτήσετε γιατί! Το γιατί το γνωρίζετε. Το καράβι αυτό της Ελλάδας πλέει μέσα σε θάλασσα ταραγμένη. Το ζητούμενο είναι η κατεύθυνση, ο προορισμός. Όποιος τον γνωρίζει ας τον πει και σε μένα.

-Που πάμε πατριωτάκια; Που πάμε;

 Εν τω μεταξύ, το δέντρο της Αχαριστίας φυσικά ανθεί παντού, και θα ανθεί παντού και πάντα. Δεν το λέω σαν κάτι καινούργιο, άλλωστε είναι τόσο παλιό. Τώρα το πήρες χαμπάρι, θα με ρωτήσετε; Όχι βέβαια. Απλά, η πραγματικότητα της ζωής καμιά φορά μας φρεσκάρει τη μνήμη, μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.

 Πολύ κοντά στο δέντρο της Αχαριστίας θα βρεις και το δέντρο της Υποκρισίας. Α, ναι, βέβαια, υπάρχει κι αυτό. Έχει κάτι φύλλα οξυκόρυφα και κάτι αγκάθια αιχμηρά, που πολύ του ταιριάζουν. Άνθη αλλόκοτα, σέπαλα, πέταλα, στήμονες, ύπερος. Οι καρποί είναι – δεν το συζητώ – δηλητηριώδεις. Αν κατά λάθος πεις να δοκιμάσεις ….. αλλοίμονό σου!

 -Να φεύγεις. Όσο μακρύτερα μπορείς Θωμά. Καλύτερα στο σπίτι σου. Στο χωριό σου. Με τα κουνέλια και τις κότες σου. Με το λάδι σου και το κρασί σου. Αλλά και με το θάρρος της γνώμης σου.

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
  Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
  επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,
  ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει
  Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων….»

 Οι ξένοι επιτηρητές, η λεγόμενη «τρόικα»  είναι ένας πέλεκυς θανατηφόρος πάνω από τις κεφαλές των Ελλήνων. Ένα άρμα δρεπανηφόρο που καλπάζει πλάι τους. Όχι κύριε Πάγκαλε, το μνημόνιο δεν είναι ευτυχία.

 Κρίμα, για το «Βήμα». Την Παρασκευή κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο της ημερήσιας έκδοσης της ιστορικής εφημερίδας «Το Βήμα» που έχει αναθρέψει γενιές. Η διοίκηση θα μειώσει τους μισθούς όλων των εργαζομένων για να μην αναγκαστεί να κάνει απολύσεις.

-Που πάμε πατριωτάκια; Που πάμε; Μήπως οδεύομε προς μια μετατροπή της Ελλάδας και των άλλων κρατών της περιφέρειας της Ευρωζώνης σε μια νέα μορφή αποικίας (γερμανικής), υποταγμένης όχι με όπλα αλλά με μέσα νομισματικού και οικονομικού πολέμου;

Φτάσανε στα μεγάλα τείχη, και κάπου εκεί στην αγορά

Κάποιον ρωτήσανε στην τύχη, που είναι ο γάμος κι η χαρά…

Τον ρώτησε ο Ιρλανδός, τον ρώτησε κι ο Ιουδαίος

 Να και κάτι ευχάριστο. Μετά από αρκετά χρόνια, είδα με ικανοποίηση την επανεκλογή του Γιάννη Φίλη ως Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης. Ο Φίλης είναι ένα παράδειγμα έντιμου ανθρώπου. Εκείνου του ανθρώπου που το αξίζει το ψωμί που τρώει.

 Για την κλιματική αλλαγή ο Φίλης φωνάζει εδώ και τουλάχιστον σαράντα χρόνια.

Τελευταία τα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής επιταχύνθηκαν και μεγάλωσαν τόσο, ώστε φέτος – κατά παρέκκλιση από τις παλαιότερες προβλέψεις για πιο καθυστερημένη εξέλιξη στα παρόμοια φαινόμενα – να σημειωθούν φαινόμενα κλιματικής αλλαγής, που κανένας μέχρι σήμερα δεν περίμενε. Ο Φίλης με έκανε να γνωρίσω βαθύτερα και να αγαπήσω πραγματικά τη φύση. Τον ευγνωμονώ γι αυτό.

Κι αυτός απλώνοντας τα χέρια τους έδειξε στο χώμα, εμπρός

Δυο πεθαμένα παριστέρια, που ήταν η νύφη κι ο γαμπρός

 Ας βγει κάποιος κάποτε, για να μας πει υπεύθυνα ποια είναι η αλήθεια για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Βοά το πανελλήνιο με τις εκπομπές του Χαρδαβέλλα.

Στο ελληνικό υπέδαφος υπάρχουν λέει τεράστια κοιτάσματα άμεσα εκμεταλλεύσιμα φυσικού αερίου και κοιτάσματα πετρελαίου, που θα απέδιδαν στα κρατικά ταμεία ετησίως 250 -300 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αν τα παραπάνω ισχύουν, η Ελλάδα θα έπρεπε να ήταν ο ορυκτός πλούτος της Ευρώπης και όχι ο ζητιάνος της Ευρώπης.

-Ποιοι είμαστε τελικά, πατριωτάκια και προς τα πού πάμε;

Δάκρυσε τότε ο Ιρλανδός, δάκρυσε κι ο Ιουδαίος….

 Σημείωση: Οι στίχοι είναι από το «Ιρλανδός και Ιουδαίος» του Ν. Γκάτσου και το «Βυζαντινός Άρχων, εξόριστος, στιχουργών» του Κ. Καβάφη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ

   Ο Θωμάς έφερε το καραφάκι με τη ρακή, έφερε ελιές και παξιμάδι, έκοψε και τη ντομάτα σε φέτες και κάθισε δίπλα μου.

 -Το παξιμάδι το ζυμώνω μοναχός μου με τρόπο παλιό, παραδοσιακό, μου τον έμαθε ο πατέρας μου! Δοκίμασε!

-Αδύνατο μου μοιάζει να καταλάβω πως φτάσαμε να δεχτούμε και να ανεχτούμε κηδεμόνα στη χώρα μας ένα ξένο οικονομικό οργανισμό, αυτό που λέμε ΔΝΤ.

 -Τι είναι στην πραγματικότητα το ΔΝΤ; Και σε τι μας αγγίζει, τι μας ενδιαφέρει εμάς, τους πνευματικούς ανθρώπους, το ΔΝΤ;

 -Και όμως μας ενδιαφέρει! Το ΔΝΤ προσπαθεί να εδραιώσει την υπεροχή της αγοράς έναντι της ανθρώπινης ζωής, και ως προς αυτή τη διάσταση, φυσικά μας ενδιαφέρει.

 Όταν καταστρέφεται η οικονομική ζωή των ανθρώπων τότε καταστρέφονται οι τέχνες, τα μυαλά και τις ελευθερίες αυτών των ανθρώπων. Πως θα μπορούσαμε να αδιαφορήσουμε; Για παράδειγμα το ΔΝΤ  δεν θα δίσταζε να επιβάλλει περικοπές των δαπανών για την παιδεία. Μα αυτό θα ήταν ταφόπλακα για τα νιάτα και για το μέλλον της χώρας!

 Κάτι παρόμοιο θα γίνει σε όλους τους τομείς. Τι τη νοιάζει την αγέρωχη και παντοδύναμη κυρία Μέρκελ; Η ίδια μας είπε δια στόματος του υπουργού της των Οικονομικών ότι οι Έλληνες δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε!  Εμείς δεν δικαιούμαστε, τουλάχιστον δικαιώνεται ο Σολωμός:  «Δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κρουταλεί.»!…

 Πριν από 37 χρόνια, το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία» μας συγκλόνιζε όλους τους Έλληνες. Σήμερα που φθάσαμε; Ούτε το ψωμί ούτε η ελευθερία μας σαν λαού είναι δεδομένα. Μόνο αβεβαιότητα  και δόσεις δανείων βλέπομε στον ορίζοντα. Το σύνολο του μεταπολιτευτικού πολιτικού μας συστήματος, με πράξεις και παραλείψεις, έχει οδηγήσει τη χώρα στην απόλυτη χρεοκοπία.

 -Όσο για ελευθερία….θα μου επιτρέψεις να αμφιβάλλω για την ποιότητα ελευθερίας που απολαμβάνομε σήμερα. Η παρακολούθηση του πολίτη από το κράτος με πολλούς και διάφορους μηχανισμούς, παρουσιάζεται πλέον σαν μια φυσιολογική και αναπόφευκτη διαδικασία ασφάλειας και ελέγχου. Η νεοφιλελεύθερη λογική της ασφάλειας προωθεί υπερσύγχρονα συστήματα παρακολούθησης, ιδίως συστήματα βίντεο-παρακολούθησης με κάμερες κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης.

  Η ελευθερία μας έχει μπει πια σε εισαγωγικά, φαίνεται μάλιστα πως θα ακολουθήσουν χειρότερα με την κάρτα του πολίτη η οποία ετοιμάζεται και προαναγγέλλεται.

 Ο Θωμάς ρουφούσε τη ρακή του με επιφωνήματα ευχαρίστησης. 

  Τον κοίταζα σκεφτικός. Διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών με έκαναν κάθε τόσο να αφαιρούμαι και να μην προσέχω τις μετρημένες κουβέντες του

 -Λυπάμαι φίλε…Ξέρεις, δε γίνεται να χτίζεις μικρούς φράχτες και έτσι να νομίζεις πως θα κρατήσεις τους εφιάλτες απ' έξω. Δε γίνεται να τους κάνεις κουμάντο όλους με μια αγριοφωνάρα σου. Δεν σε φοβάμαι και τη γνώμη μου θα την πω θαρρετά, όπως λένε, σαν άντρας.

 Ο Θωμάς ξαναγέμισε τα ποτήρια. Το αλκοόλ έχει δράση μυστηριακή και λυτρωτική συγχρόνως.

 Λυπάμαι, επαναλάμβανα συνεχώς. Πάνω από τα μισογκρεμισμένα τείχη έβλεπα την Τροία να καίγεται.

Όμως η πτώσις μας είναι βέβαια. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ο θρήνος.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.

Έφυγα χωρίς τίποτε να πάρω μαζί μου. Ούτε λάφυρα, ούτε χώμα. Σχεδόν ξυπόλητος έφυγα, όπως ήρθα. Μόνο λίγες μουσικές νότες τυλιγμένες σε πακέτο γιορτινό.

 Η Τροία εν τω μεταξύ καιγόταν. Οι φωτιές έφταναν μέχρι την άκρη της πόλης. Έβλεπες το βασίλειο να καίγεται. Έβλεπες τη βασίλισσα δούλα. Έβλεπες τα παιδιά να γκρεμίζονται από τα τείχη. Λίγο πιο κει ο Δούρειος Ίππος. Πάντα ένας Δούρειος Ίππος και ύστερα ακολουθεί η πτώση, η άλωση.

 Το πιο σπουδαίο πάντα, είναι να μην συμβιβάζεσαι. Να μην μπορεί κανείς να σε βάλει στο τσεπάκι του. Λυπάμαι κύριε Μάνο, μα δεν μπορείς να με βάλεις στο τσεπάκι σου.

 Ούτε Αχαιοί, ούτε Ελένες. Μόνοι σας ετοιμάζεστε να βάλετε φωτιά και να κάψετε την Τροία. Εκεί που κάποτε ακούγονταν χαρούμενες φωνές, σε λίγο θα βλέπεις μόνο στάχτες και μια ανυπόφορη μπόχα.

 -Λυπάμαι…μα οι καθαρές αξίες θέλουν καθαρά μυαλά και κυρίως καθαρές καρδιές. Δεν θα τις βρεις τόσο συχνά. Αν τις βρεις, ακριβοφύλαξέ τις. Εσένα μιλώ, Θωμά, εσένα το λέω…

Όσος καιρός κι αν περάσει, στις δύσκολες στιγμές, τις ώρες της κακογουστιάς της φτήνειας και του καρναβαλικού λαικισμού, οι Ποιητές θα είναι δίπλα μας και θα μας παρηγορούν!