ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 Κάθομαι και ρεμβάζω μ’ ένα μπουκάλι κρασί. Όχι απαραίτητα ακριβό, όχι απαραίτητα cabernet. Το κρασί μπορεί να είναι απλό κρητικό παραδοσιακό λιάτικο ή αβιδιανό, κοτσιφάλι, βηλάνα, θραψαθήρι, ή πλυτό, και όμως να σε «ταξιδεύει».

 Ότι ακριβώς με δίδαξε ο Θωμάς: «Οίνος αρχή ονείρου» και «οίνος ευφραίνει καρδίαν».

 Με το αλκοόλ η σκέψη ολισθαίνει. Η συνείδηση αντιστέκεται αλλά η σκέψη σταθερά και επίμονα ολισθαίνει. Το οινόπνευμα καίει αργά τον οισοφάγο,  τα σπλάχνα, ύστερα καταλαμβάνει κάθε κενό χώρο στο σώμα και βέβαια, πρώτα απ’ όλα τον εγκέφαλο. Τα μέλη βαραίνουν, τα βλέφαρα κλείνουν, η μνήμη ανακαλεί.

 Νύχτα Αυγούστου, νύχτα πανσέληνος δηλαδή περίπου θεική νύχτα.

 Η σελήνη καλύπτει με λειωμένο ασήμι την πολιτεία, τους δρόμους, τους πόνους και τα βάσανα τ’ανθρώπινα, τυλίγοντας τα πάντα σε μια αχλή παραμυθιού, κάνοντας όλα να φαίνονται όμορφα, χωρίς πολέμους, χωρίς οικονομικές κρίσεις, χωρίς τη βουβή απελπισία των πεινασμένων ανθρώπων. Σ’ ένα περίπου τέτοιο σκηνικό αρχίζει το ταξίδι μέσα στο παντοδύναμο κράτος των ονείρων!

  Τι σημαίνει «ονειροπόλος»; Έχετε ποτέ αναλογιστεί; Είναι ο άνθρωπος ο οποίος, όπου βρεθεί, χωρίς να χρειάζεται καν να κλείσει τα μάτια, μπορεί να ονειρεύεται. Φτάνει μια στιγμή ν' αγναντέψει τη θάλασσα καθισμένος στο βράχο και αυτόματα έχει ξεκινήσει για τα μακρινότερα ταξίδια στα πιο φανταστικά μέρη της γης.

 Κοιτάζοντας μια έναστρη νύχτα τον ουρανό – μια νύχτα Αυγούστου μάλιστα - περνάει διαδοχικά απ' όλα τ' αστέρια, και χώνεται βαθιά μέσα στα μυστικά τους. Αν μάλιστα βλέπεις και βροχή τα πεφταστέρια – όπως χθες – ακόμη καλύτερα.

 Μέσα σ’ ένα ονειρικό διαστημόπλοιο ανακαλύπτεις ανεξερεύνητους πολιτισμούς, ταξιδεύεις στο παρελθόν για να συναντήσει τους φίλους τους παλιούς, και ύστερα προσγειώνεται απαλά στη γη όπου βέβαια σε περιμένει της γης το μεγαλύτερο αγαθό, η ανθρώπινη ζεστασιά και η ανθρώπινη παρουσία.

 Μόνο ένας τέτοιος ονειροπόλος, σαν εσένα, μπορεί να ζήσει μιαν υπέροχη και παραμυθένια ζωή αφού η εκτός ονείρου πραγματικότητα είναι σκληρότατη πάντα. Ο ονειροπόλος λοιπόν θα κλείσει την εφημερίδα, θα αγνοήσει τα στημένα και φλύαρα δελτία ειδήσεων στα κανάλια και θ’ αρχίσει να ονειροπολεί.

  Διαφωνώ λοιπόν με όσους επιμένουν πως η ανάκληση ονειρικών καταστάσεων  αποτελεί ευθυνοφοβία και φυγή από την πραγματικότητα. Αντίθετα, είναι δικλείδα ασφαλείας, είναι φίλτρο ανακούφισης από το σφυροκόπημα της δύσβατης ζωής.   Προσέξτε όμως! Ο άνθρωπος από τη γέννησή του μέχρι τα βαθιά γεράματα, διαπράττει συνεχώς το ίδιο λάθος: Ελπίζει ότι κάπου, κάποτε, με κάποιον τρόπο, τα όνειρά του θα εκπληρωθούν. Αυτό το λάθος γίνεται η κυριότερη αιτία της δυστυχίας του. Γιατί συνήθως συμβαίνει το αντίθετο: Tα όνειρα διαλύονται, θρυμματίζονται κονιορτοποιούνται. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε να εκπληρωθούν όλα τα πολυάριθμα όνειρα που πλάθει ένα τόσο τεράστιο πλήθος ανθρώπων μέσα στον έτσι κι αλλιώς πολύπλοκο σημερινό κόσμο; 

Αν αποφύγετε λοιπόν αυτό το μεγάλο λάθος και αν συνταχθείτε με τις στρατιές των ονειροπόλων πρόκειται να ζήσετε μιαν ονειρώδη ζωή.

  Άρα, σας προτρέπω, αντί να καταδικάζετε τους ονειροπόλους να προσχωρήσετε στις τάξεις τους!

  Όσοι πιστοί προσέλθετε. Όσοι δεκτικοί, όσοι ανυπόταχτοι, όσοι αδιόρθωτοι, όσοι πείσμονες, όσοι μοναχικοί.

  Αν ρωτάτε για την αφεντιά μου, διαθέτω μια πλουσιότατη συλλογή ονείρων. Όνειρα παιδικά, εφηβικά, νεανικά αλλά και όνειρα της πρώιμης και απώτερης ωριμότητας. Τα όνειρά μου τα έχω προσεκτικά τοποθετημένα σε ράφια γυάλινα εξ’ ίσου εύθραυστα κι αυτά και σε απόλυτη χρονολογική σειρά σε αντιστοιχία με τους μήνες, τα χρόνια τις δεκαετίες.

 Μέσα σε διαφανή γυάλινα κουτιά βρίσκονται οι μορφές και τα λόγια των παλιών φίλων σε περιτύλιγμα ονειρώδες, πανάκριβο.

 Σε ξεχωριστή θέση είναι τοποθετημένες οι ουτοπίες και τα οράματα ενώ όλα επικαλύπτονται από λεπτό στρώμα σκόνης. Είναι η σκόνη του χρόνου.

 Κάθε που βρίσκω καιρό, ιδίως τις έναστρες φεγγαρόφωτες νύχτες κάθομαι και τα καμαρώνω, τα ξεσκονίζω, τα αναπλάθω, τα ανακαλώ. Ακόμη και της νύχτες τις βροχερές τα όνειρα είναι για μένα μια ακριβή παρέα, ένα ταξίδι αέναο με φτερά αγγέλων. Μια βόλτα στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου, μια περιπλάνηση στην ακριβή πρώτη νεότητα, μια γεύση και μια αίσθηση συμπαντική, γεμάτη γιασεμιά και τραγούδια.