Ξημερώνοντας ο Σεπτέμβρης συννεφιασμένος και κακόκεφος κάτσαμε να σκεφτούμε και να μελετήσομε την κατάσταση τη δική μας, των οικογενειών μας και της καημένης της πατρίδας που έχει μπει φανερά πια σε μονοπάτι στενό κα δύσβατο. Αγκάθια καρφώνονται στις σάρκες των ποδιών, λαχανιασμένο ανεβοκατεβαίνει το στήθος από τη δύσπνοια, η πατρίδα μαζί με τους πολίτες της σκληρά δοκιμάζεται.
-Από σήμερα το σουβλάκι στην τιμή θα μοιάζει χαβιάρι, είπε ο νεαρός «ντιλιβεράς» βάζοντας μπρος το μηχανάκι του.
Ο Γιώργος περπατούσε σκεφτικός. Δεν είχε τα κέφια του σήμερα. Ήξερε πως βρισκόμαστε στο ξημέρωμα ενός δύσκολου φθινοπώρου. Παραδοθήκαμε στους δανειστές μας λέγοντας σε όλα «ναι», χωρίς διαπραγμάτευση. Τώρα πρέπει να πληρώσουμε το αντίτιμο γι αυτό. Δεν θέλομεόμως να πεθάνομε , ούτε θα αφήσομε την Ελλάδα να πεθάνει.
-Κανείς δε θέλει να πεθάνει. Ακόμη κι όσοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν. Θ’ αγωνιστούμε για τη ζωή, είπε ο Θωμάς με στόμφο.
-Σκέψου όμως: Το 75% των νέων ανθρώπων θα ήθελαν να ζήσουν στο εξωτερικό. Αυτό λέει πολλά. Πρώτα λέει πως η Ελλάδα πεθαίνει μπροστά μας κι εμείς δεν βρίσκομε κάτι να κάνομε για να προλάβομε το κακό.
-Θέλουν να κάνουν λέει στην Ελλάδα μεταρρυθμίσεις…. Μεταρρυθμίσεις όμως σημαίνει βούρδουλας και απόλυτη φτώχεια. Αυτά αξίζει σήμερα ο Ελληνικός λαός;
-Κανένας δεν μας λέει για την ουσία, για την αιτία του κακού. Η αιτία του κακού είναι οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το σύστημα, μετά και την πλήρη απελευθέρωση των όποιων περιορισμών, γιγαντώθηκε και ξεπέρασε τα κράτη και τις αγορές. Τα παράγωγα και τα ασφάλιστρα έγιναν το κύριο μέρος των δραστηριοτήτων των τραπεζών. Αυτός είναι ο νέος καπιταλισμός.
- Οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι προσπαθούν να βαφτίσουν αυτό το νέο καπιταλισμό. Ας του δώσουν ένα όνομα επιτέλους, ας φωνάξουν παπά και νονούς (φαντάζομαι ότι θα έχει αρκετούς) κι ας τον βαφτίσουν. Άλλοι κάνουν λόγο για τον «καπιταλισμό- καζίνο», ο δικός μας ο Μ. Βαρουφάκης τον ονομάζει «καπιταλισμό – Μινώταυρο» ενώ άλλοι μιλούν για τον «καπιταλισμό – καρχαρία». Τα ονόματα λένε πολλά. Σε βάζουν στο νόημα.
Ζεστή και καταιδρωμένη η μέρα εκείνη του Σεπτέμβρη έφτανε στο τέλος της. Ο ήλιος στη δύση, το ηλιοβασίλεμα στα χρώματα, τα πουλιά έτοιμα για ύπνο, οι τελεπαρουσιάστριες δέχονται τις τελευταίες πινελιές του μακιγιάζ πριν απ’ το δελτίο ειδήσεων.
-Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας….
Ο Γιάννης έκλεισε την τηλεόραση.
-Δεν μπορώ να ακούω. Δε μπορώ άλλο. Η χώρα δοκιμάζεται σκληρά. Ο λαός ψάχνει για στηρίγματα ελπίδας. Κι εμείς….
-Τη χώρα μου έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τη σώσω. Ενδιαφέρομαι λοιπόν για τον εαυτό μου. Πρώτα εκείνον το δυστυχή εαυτό μου νοιάζομαι να σώσω. Μήπως ξέρεις κάποιον τρόπο;
-Μην παγιδευεσαι σε δόγματα και ζήσε με τον τρόπο που σκέφτονται άλλοι. Μην αφήνεις το θόρυβο των απόψεων των άλλων να πνίξει την εσωτερική σου φωνή.
Και το πιο σημαντικό: να έχεις το θάρρος να ακολουθήσεις την καρδιά σου και τη διαίσθησή σου. Γιατί, με κάποιο τρόπο ξέρουν αυτό που πραγματικά θέλεις να γίνεις. Όλα τα άλλα είναι υποδεέστερα.
-Μα που πάτε καλοί μου άνθρωποι;
-Πηγαίνουμε στο γάμο, στη χαρά! Μήπως ξέρετε που γίνεται ο γάμος, πως θα πάμε …στη χαρά! Μας έκανε νόημα πως μπα, δεν είναι εδώ ο γάμος, πρέπει να περπατήσετε ακόμη κι άλλο, ακόμη πολύ.
-Μάλλον έχομε χαθεί, έχομε χαθεί μέσα στην ίδια μας τη χώρα… , μουρμούρισε ο Θωμάς απελπισμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου