Ο ΜΙΝΑΡΕΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ

 Τοπίο μελαγχολικό, τοπίο ομίχλης. Μόλις που διακρίνεται στο βάθος του ορίζοντα το κυρίαρχο, λαμπερό και διάσημο πλέον ανά την υφήλιο ΔΝΤ. . Θα παραδώσουμε την Ελλάδα σε ξένα χέρια; Μάλλον έτσι θα γίνει. «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί…»

 Ο Θωμάς μόνο που δεν δακρύζει. Καθισμένος δίπλα μου με τσικουδιά και πατάτα οφτή, προσπαθεί να παρηγορηθεί και να με παρηγορήσει.

 Αλλά, που! Οι καημοί μέσα στο αλκοόλ δεν πνίγονται κι ας διδάσκουν οι ποιητάδες κι οι μαντιναδολόγοι το αντίθετο.

 Πορευόμαστε στο άγνωστο ως χώρα, ως πολίτες μιας χώρας που έκανε λάθη, λάθη μοιραία κι ανεπανόρθωτα, που οι πολίτες της αν και καυχώνται πως είναι απόγονοι του Πλάτωνα του Αριστοτέλη, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, τίποτα από αυτούς δεν διδάχτηκαν!

 Είμαστε πολίτες μιας χώρας που μετά από ατελείωτα και ανεπίτρεπτα λάθη και συμπεριφορές, τώρα ανήμπορη φυλλορροεί. Η χώρα φυλλορροεί ωσάν τον (πάλαι ποτέ) υπερήφανο μιναρέ της Νερατζές (φτιάξτε τον Μιναρέ ορέ παιδιά κι αφήστε τα καμώματα). Ωσάν η μοίρα του Μιναρέ να συμπίπτει με αυτήν τη μοίρα της ακριβής μας Ελλάδας.

     «Ας μη μού δώση η μοίρα μου εις ξένην γην τον τάφον…»

Τι ωραίοι στίχοι, τι ωραία λόγια! Πόσο ωραία μοιάζουν όλα ντυμένα με οίστρο και λόγο ποιητικό!

   …Τρέξατε, δεύτε οι των Ελλήνων παίδες· ήλθ' ο καιρός της δόξης,

       τους ευκλεείς προγόνους μας ας μιμηθώμεν!

-Τι ωραία που τα διαβάζεις! Τι ωραία που τα απαγγέλλεις, Θωμά, τα ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου! Τι λόγια καλοζυγισμένα! Μοιάζει όμως σαν να κάνεις μνημόσυνο. Διάβασέ μας τουλάχιστον κάτι πιο ρεαλιστικό, κάτι που να έχει γεύση Δ.Ν.Τ, του σύγχρονου δυνάστη των λαών.

 « … Ακούω του λυσσώντος ανέμου την ορμήν· κτυπά με βίαν·

  ανοίγονται του ναού τα παράθυρα κατασχισμένα».

 -Έτσι μπράβο! Έτσι, μάλιστα! Τώρα νοιώθω να συμβαδίζουν οι στίχοι με την δυστυχία των υπερχρεωμένων Ελλήνων!

«Ω παντοδυναμότατε! τι είναι; τι παθαίνω;

ορθαί εις την κεφαλήν μου στέκονται η τρίχες! Λείπει η αναπνοή μου!»

  -Μα ξέρω πως θέλεις ν’ ακούσεις και μια παρηγοριά, Θωμά. Απέναντι στην κρίση (του  κεφαλαίου) θα βρεις την Τέχνη, χαμογελαστή. Θα βρεις για παράδειγμα το τραγούδι. Τα τραγούδια μεταφέρουν μνήμες και η μνήμη είναι εχθρός της καταναλωτικής κοινωνίας, της αγοράς. Εκείνη θέλει μονάχα να θυμόμαστε ονόματα μαγαζιών, προϊόντων, να μη ξεχνάμε να πληρώνουμε τους λογαριασμούς και τα χρέη μας.

 Η  μνήμη των τραγουδιών όμως φρενάρει την κατανάλωση, την παντοδυναμία του κεφαλαίου. Βοηθά τα άτομα να καταλάβουν, να ριζώσουν. Η αγορά δε θέλει ρίζες, ούτε φρεναρίσματα, ούτε βαθύτερες κατανοήσεις;. Θέλει άτομα άβουλα, χωρίς μνήμη, αλλοτριωμένα, καθοδηγούμενα.

 Πήγαινε λοιπόν Θωμά ν’ ακούσεις τραγούδια! Τα τραγούδια δεν είναι σαν πουλιά.  Τα τραγούδια είναι πουλιά. Μπαίνουν μέσα μας από τις διόδους των αυτιών, εγκαθίστανται και φτερουγίζουν τιτιβίζοντας, πάνω στις καλωδιώσεις του μυαλού μας.  Τα τραγούδια είναι ζωοδόχοι πηγές όπως τα λουλούδια, τα σύννεφα, ο ήλιος. Θυμίζουν ότι το νόημα δε βρίσκεται εκεί που το ψάχνουμε, αλλά κάπου αλλού.
Ένας ιβίσκος ενδιαφέρεται μοναχά ν’ ανοίξει τα λουλούδια του και ν’ αντικρύσει τον ήλιο. Έτσι και τα τραγούδια,  Ζητούν μόνο να παρηγορήσουν, να μαλακώσουν, να γαληνέψουν.

 Η χώρα μας φυλλορροεί ωσάν τον (πάλαι ποτέ) υπερήφανο μιναρέ της Νερατζές. Ωσάν η μοίρα του Μιναρέ να συμπίπτει με τη δική μας, των Ελλήνων τη μοίρα…