Μια φορά κι έναν καιρό, έκατσε λέει ο Θεός κι έπλασε μια μικρή, λυγερή, μα αληθινά όμορφη πολιτεία. Αφού την επλούμισε πιτήδεια την απόθεσε στ’ ακροθαλάσσι, με τα πόδια τση μπροστά στο κύμα κι η αμμουδιά στο πλάι μια δαντελένια ατελείωτη λουρίδα.
Εφώτισενε τσ’ αθρώπους τση, κι αυτοί εφτιάξανε όμορφα σπίτια, εκκλησιές και μνημεία και καμπαναριά και όρισε σε ούλους, και στσι κατακτητές ακόμη, να τη σέβουνται και να τη λογαριάζουνε. Ήρθε η εποχή που ονομάσανε «Αναγέννησης». Δέκα γενιές τση Βενετιάς την ορίζανε τότε, καθώς μαρτυρούνε τα βιβλία. Εγέννησε σπουδαίους καλαμαράδες και ποιητές και μπόλικους αθρώπους πνευματικούς, που εγράψανε για χάρη τση ιστορία λαμπρή, έργα λαμπρά, θεατρικά και ποίηση, έτσι που να τη θαυμάζει ο κόσμος όλος και να την ονομάζουνε από τότε «Πόλη των Γραμμάτων».
Επεράσανε ύστερα χρόνια πολλά, και σιγά – σιγά οι άνθρωποι να που άρχισαν να ξεχνούνε την ιστορία. Άρχισαν να λησμονούν τα μεγάλα τέκνα, τους πνευματικούς ογκόλιθους της πατρίδας τους, απέφευγαν ακόμη και να αναφέρουν τ’ όνομά τους, έτσι που οι νέα γενιά σχεδόν παντελώς τους αγνοούσε. -Ε, που πάτε μωρέ παιδιά, που πάτε συντρόφια χωρίς την κληρονομιά την πνευματική σας;
«Ω κόσμε, πως ξανάστροφα σε βλέπω γυρισμένο,
Και κάθε δίκιο και πρεπό βρίσκεται κουκλωμένο!»
Ως εδώ ήταν παραμύθι. «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τα’ ακούς γλυκότερα», είπε ο Σεφέρης και συμφωνώ μαζί του.
Η συζήτηση για τη νέα μορφή που παίρνει το Αναγεννησιακό Φεστιβάλ έχει έτσι κι αλλιώς ανοίξει. Το βασικό ερώτημα που έβαλα εγώ είναι εάν δικαιούται το Αναγεννησιακό Φεστιβάλ του Ρεθύμνου να αγνοεί τους Ρεθεμνιώτες ποιητές της Αναγέννησης και γενικότερα την Κρητική Αναγέννηση και το Κρητικό Θέατρο. Κατά τη γνώμη μου δεν δικαιούται. Είναι χρήσιμο και σκόπιμο να υπάρχουν νεωτεριστικές ιδέες σε ένα θεσμό, να υπάρχει ανανέωση του θεσμού αλλά μέχρι ένα όριο.
Το θέμα είναι μείζον διότι διαπιστώνω – και βεβαιώνω – πως οι νέοι Ρεθεμνιώτες σταδιακά παύουν να ενδιαφέρονται για τους μεγάλους μας αναγεννησιακούς ποιητές και επομένως η πολιτιστική φυσιογνωμία της πόλης αρχίζει να αλλοιώνεται. Η πόλη αυτή ενώ είναι αυτόφωτη οδηγείται για να γίνει ετερόφωτη, ψάχνοντας για ιταλικά γαλλικά και γερμανικά φώτα, παρ’ όλο που διαθέτει άφθονο και έντονο δικό της φως. Τον τίτλο «Πόλη των Γραμμάτων» όλοι ανεξαιρέτως τον θέλομε και τον επιζητούμε. Πως γίνεται όμως να απεμπολούμε τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται αυτός ο τίτλος;
Ο Χορτάτζης θεωρείται σαν ο γενάρχης του νεοελληνικού θεάτρου και ο Κορνάρος έγραψε το πιο κοσμαγάπητο ποίημα που γράφτηκε ποτέ στο νησί μας. Εγώ δεν παριστάνω τον πολύξερο και τον παντογνώστη. Ξέρω όμως ποια γνώμη έχουν οι σύγχρονοι δάσκαλοι και οι πνευματικοί άνθρωποι πάνω στο θέμα και θα ευχόμουν να βγουν οι ίδιοι και να εκφράσουν τη γνώμη τους. Αν αυτό δεν γίνει, θα είναι κρίμα, όπως λέει και ο Μπουνιαλής:
«Κι οι Ρεθεμνιώτες πανταχού βρίσκουνται και γυρίζου
Και κάστρη κυβερνούσινε και στρατηγούς ορίζου
Κι ήτονε κρίμα τα λαμπρά άστρα να βασιλέψου
Και να μη στέκου ζωντανά πολλούς να μαθητέψου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου