-Λυπούμαι για την ακατανόητη στάση του Παπανδρέου που επιμένει να «σώσει» δια της βίας την Ελλάδα. Λυπούμαι για τη στάση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (το Σ πρέπει να φύγει πλέον από το όνομα του κόμματος διότι δεν έχει καμμιά σχέση πια το ΠΑΣΟΚ με σοσιαλιστικό κόμμα).
-Λυπούμαι γιατί 155 άνθρωποι αρκούν και έχουν τη δύναμη να σκοτώσουν τα όνειρα τον σκεπτομένων πολιτών αυτής της χώρας, μαζί και τα όνειρα της νέας γενιάς. Μας σώζουν …πνίγοντάς μας. Πρέπει μήπως να τους ευχαριστήσομε κιόλας;
Ο Θωμάς ρουφούσε αργά τον καφέ κι έπαιζε με το κομπολόι του. Είχε – με την πίεσή μου – διακόψει το κάπνισμα και όλη μέρα τακ – τακ μετρούσε του κομπολογιού τις χάντρες.
-Πανυγηρίζει η Μέρκελ για την ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου»!
-Και λοιπόν;
-45 αστυνομικοί φρουρούν τον υπουργό Παπουτσή!
-Κατανοητό και αναμενόμενο, αφού την Τετάρτη είχαμε μετατροπή της Αστυνομίας από όργανο προστασίας σε όργανο δίωξης του πολίτη και καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων του, (μιλώ για ότι συνέβη την Τετάρτη στην Αθήνα και στην πλατεία Συντάγματος), αφού είναι γνωστό ότι με την βία δεν καταστέλλεις αλλά ξεσηκώνεις, με την βία δεν υποχρεώνεις αλλά λυσσάς για δικαιοσύνη.
-Ο πολίτης πρέπει να σταθεί χαμογελώντας μπροστά στα μέτρα καταστολής, μπροστά στην κρατική βία που θυμίζει άλλες εποχές.
- Άλλα μας είπαν στις τελευταίες εκλογές κι έκλεψαν την ψήφο μας. Μα δεν μπορώ συνέχεια να συζητώ τα ίδια… Βαρέθηκα! Σκοτώσανε το καλοκαίρι μας, το βυθίσανε στην καταχνιά, σκοτώνουνε τη ζωή μας. Δεν έχουν αυτό το δικαίωμα!
-Διάλεξε λοιπόν ένα οποιοδήποτε πρωινό του Ιούλη, ντύσου ελληνικά, (μ’ ένα κομπολόι στο χέρι και ξεμπετουριασμένος οπωσδήποτε) και κατέβα στο λιμάνι.
Η ώρα είναι ας πούμε οχτώ. Μπροστά σου θα ξεδιπλωθεί μια πλημμυρίδα φωτός αμείλικτου, που καταιονίζεται συνειρμικά πάνω απ’ τη μικρή πολιτεία.
Προσήλωσε μετά όλες τις αισθήσεις σου στα σπιτάκια της παλιάς πόλης, στα καΐκια, στις βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στα νερά. Προσηλώσου στα αστραφτερά βότσαλα εκεί στην ακροθαλασσιά και αναφώνησε:
«Α, εσείς ευτυχισμένοι ψαράδες, οι ηλιοκαμένοι και ανυποψίαστοι, οι ταπεινοί και θεόρατοι, εσείς που ζείτε αυτή την άσπιλη ζωή μπροστά στη γαλανή απεραντοσύνη, μπροστά στην αεικίνητη θάλασσα! Δεν ξέρω τίποτα πιο αληθινό στον κόσμο από εσάς!»
--Μη φοβηθείς, μη μετανιώνεις, μη γυρίζεις πίσω. Όρτσα τα πανιά! Ακούσθηκε παράφορη η φωνή του Θωμά, που στα μάτια μου δεν ήταν πια απλά ο παλιός μου φίλος. Είχε γίνει τώρα ο Ποσειδώνας, ο Νεφελοσυνάχτης Δίας, ένας Αρχάγγελος αληθινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου