ΙΡΛΑΝΔΟΙ ΚΑΙ …ΙΟΥΔΑΙΟΙ

Χρόνια και χρόνια μεσ’ την άμμο, εκεί που ανθίζει η φοινικιά

Δυο φίλοι πήγαιναν σε γάμο, δώρα κρατώντας και προικιά

Ο ένας ήταν Ιρλανδός, ο άλλος ήταν Ιουδαίος…

 Θαυμάζω τους Ιρλανδούς. Θαυμάζω τη λογική και οργισμένη αντίδραση αυτού του  υπερήφανου λαού εναντίον της πολιτικής του ηγεσίας, η οποία μετά από δικά της λάθη και παραλείψεις παρέδωσε τη χώρα αλυσοδεμένη στο ΔΝΤ.

 Για ποιο λόγο είμαι ιδεολογικά αντίθετος με το ΔΝΤ; Διότι αυτό υποστηρίζει την   υπεροχή της αγοράς απέναντι στην αξία της ανθρώπινης ζωής! Όταν οι αξίες της υγείας, της παιδείας, της τρίτης ηλικίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας περιθωριοποιούνται και υποτιμούνται προς όφελος των οικονομικών μεγεθών, όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να αντιστέκονται.

Βρίσκω λοιπόν εγώ το Όχι των Ιρλανδών προς το ΔΝΤ, πιο βροντερό από το Όχι των Ελλήνων. Γι αυτό τους θαυμάζω τους Ιρλανδούς

Δίψα τους έκαιγε τα χείλη, μα πριν φωνάξουν τη βροχή,

είδαν στην έρημο μια πύλη που γραφε «Τέλος» και «Αρχή»

Μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός, πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος

 Τον τελευταίο καιρό η λέξη «Ελλάδα», μου φέρνει συνειρμικά στο νου το γνωστό «ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο…». Μη με ρωτήσετε γιατί! Το γιατί το γνωρίζετε. Το καράβι αυτό της Ελλάδας πλέει μέσα σε θάλασσα ταραγμένη. Το ζητούμενο είναι η κατεύθυνση, ο προορισμός. Όποιος τον γνωρίζει ας τον πει και σε μένα.

-Που πάμε πατριωτάκια; Που πάμε;

 Εν τω μεταξύ, το δέντρο της Αχαριστίας φυσικά ανθεί παντού, και θα ανθεί παντού και πάντα. Δεν το λέω σαν κάτι καινούργιο, άλλωστε είναι τόσο παλιό. Τώρα το πήρες χαμπάρι, θα με ρωτήσετε; Όχι βέβαια. Απλά, η πραγματικότητα της ζωής καμιά φορά μας φρεσκάρει τη μνήμη, μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.

 Πολύ κοντά στο δέντρο της Αχαριστίας θα βρεις και το δέντρο της Υποκρισίας. Α, ναι, βέβαια, υπάρχει κι αυτό. Έχει κάτι φύλλα οξυκόρυφα και κάτι αγκάθια αιχμηρά, που πολύ του ταιριάζουν. Άνθη αλλόκοτα, σέπαλα, πέταλα, στήμονες, ύπερος. Οι καρποί είναι – δεν το συζητώ – δηλητηριώδεις. Αν κατά λάθος πεις να δοκιμάσεις ….. αλλοίμονό σου!

 -Να φεύγεις. Όσο μακρύτερα μπορείς Θωμά. Καλύτερα στο σπίτι σου. Στο χωριό σου. Με τα κουνέλια και τις κότες σου. Με το λάδι σου και το κρασί σου. Αλλά και με το θάρρος της γνώμης σου.

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
  Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
  επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,
  ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει
  Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων….»

 Οι ξένοι επιτηρητές, η λεγόμενη «τρόικα»  είναι ένας πέλεκυς θανατηφόρος πάνω από τις κεφαλές των Ελλήνων. Ένα άρμα δρεπανηφόρο που καλπάζει πλάι τους. Όχι κύριε Πάγκαλε, το μνημόνιο δεν είναι ευτυχία.

 Κρίμα, για το «Βήμα». Την Παρασκευή κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο της ημερήσιας έκδοσης της ιστορικής εφημερίδας «Το Βήμα» που έχει αναθρέψει γενιές. Η διοίκηση θα μειώσει τους μισθούς όλων των εργαζομένων για να μην αναγκαστεί να κάνει απολύσεις.

-Που πάμε πατριωτάκια; Που πάμε; Μήπως οδεύομε προς μια μετατροπή της Ελλάδας και των άλλων κρατών της περιφέρειας της Ευρωζώνης σε μια νέα μορφή αποικίας (γερμανικής), υποταγμένης όχι με όπλα αλλά με μέσα νομισματικού και οικονομικού πολέμου;

Φτάσανε στα μεγάλα τείχη, και κάπου εκεί στην αγορά

Κάποιον ρωτήσανε στην τύχη, που είναι ο γάμος κι η χαρά…

Τον ρώτησε ο Ιρλανδός, τον ρώτησε κι ο Ιουδαίος

 Να και κάτι ευχάριστο. Μετά από αρκετά χρόνια, είδα με ικανοποίηση την επανεκλογή του Γιάννη Φίλη ως Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης. Ο Φίλης είναι ένα παράδειγμα έντιμου ανθρώπου. Εκείνου του ανθρώπου που το αξίζει το ψωμί που τρώει.

 Για την κλιματική αλλαγή ο Φίλης φωνάζει εδώ και τουλάχιστον σαράντα χρόνια.

Τελευταία τα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής επιταχύνθηκαν και μεγάλωσαν τόσο, ώστε φέτος – κατά παρέκκλιση από τις παλαιότερες προβλέψεις για πιο καθυστερημένη εξέλιξη στα παρόμοια φαινόμενα – να σημειωθούν φαινόμενα κλιματικής αλλαγής, που κανένας μέχρι σήμερα δεν περίμενε. Ο Φίλης με έκανε να γνωρίσω βαθύτερα και να αγαπήσω πραγματικά τη φύση. Τον ευγνωμονώ γι αυτό.

Κι αυτός απλώνοντας τα χέρια τους έδειξε στο χώμα, εμπρός

Δυο πεθαμένα παριστέρια, που ήταν η νύφη κι ο γαμπρός

 Ας βγει κάποιος κάποτε, για να μας πει υπεύθυνα ποια είναι η αλήθεια για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Βοά το πανελλήνιο με τις εκπομπές του Χαρδαβέλλα.

Στο ελληνικό υπέδαφος υπάρχουν λέει τεράστια κοιτάσματα άμεσα εκμεταλλεύσιμα φυσικού αερίου και κοιτάσματα πετρελαίου, που θα απέδιδαν στα κρατικά ταμεία ετησίως 250 -300 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αν τα παραπάνω ισχύουν, η Ελλάδα θα έπρεπε να ήταν ο ορυκτός πλούτος της Ευρώπης και όχι ο ζητιάνος της Ευρώπης.

-Ποιοι είμαστε τελικά, πατριωτάκια και προς τα πού πάμε;

Δάκρυσε τότε ο Ιρλανδός, δάκρυσε κι ο Ιουδαίος….

 Σημείωση: Οι στίχοι είναι από το «Ιρλανδός και Ιουδαίος» του Ν. Γκάτσου και το «Βυζαντινός Άρχων, εξόριστος, στιχουργών» του Κ. Καβάφη.