Προσέξτε τα νιάτα!

Σάββατο, 11 Δεκεμβρίου 2010 

«Η Μετεωρολογική υπηρεσία προβλέπει ραγδαία μεταβολή του καιρού. Ακραία φαινόμενα με καταιγίδες σ’ ολόκληρη τη χώρα και μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας. Βόρειοι άνεμοι επικρατούν, θαλασσοταραχή στα πελάγη…».
Ο φίλος μου ο Γιώργος χαμήλωσε την τηλεόραση και ο νους του φτερούγισε με ανακούφιση στις διπλωμένες κουβέρτες που ήξερε πως περίμεναν υπομονετικά μέσα στην ντουλάπα.
- Μεγάλη εφεύρεση η κουβέρτα σκέφτηκε φωναχτά. Λες κι είναι ευλογία θεού μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα. Το χνούδι της είναι φάρμακο για τη διαταραγμένη σου απ’ το αστραπόβροντο ψυχική ισορροπία. Τη χαϊδεύεις με την παλάμη και στο νου σου ανακαλούνται εικόνες από παιδικά παραμύθια.
Η χαρούμενη φωνή της θυγατέρας του τον έβγαλε από τις σκέψεις. Σιγοτραγουδούσε ένα ρεφρέν που μιλούσε για μαγικές βραδιές και φεγγαρόλουστες θάλασσες.
- Ξεσηκώθηκαν πάλι οι φοιτητές στην Αγγλία, είπε κάποια στιγμή σταματώντας το τραγούδι η Νατάσσα.
Καμιά απάντηση. Η Νατάσσα ξαναμίλησε:
- Ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας; Η ελευθερία! Αυτό το είπε ο Περικλής! Άραγε η γενιά μας θα ζήσει ελεύθερη;
Αυτά είναι τα νιάτα. Η νέα γενιά. «Τα νιάτα είναι το πουλί που πάντα πεταρίζει κι όπου τ’ αρέσει το κλαδί πηγαίνει και καθίζει…». Αυτά τα νιάτα που σε λίγο δεν θα τολμούμε να την κοιτάξομε στα μάτια. Γιατί θα νοιώθομε ενοχή για όλα όσα η δική μας γενιά έχει διαπράξει. Ναι, ο πλούτος της χώρας που εμείς τόσο ασυλλόγιστα σπαταλήσαμε με τρόπο ακραία διεφθαρμένο, αυτός ο πλούτος ανήκε στους νέους, στα παιδιά μας. Απ’ αυτούς τον αρπάξαμε, απ’ αυτούς τον κλέψαμε. Το μέλλον τους με ελαφριά καρδιά υποθηκεύσαμε. Γιατί αυτοί οι νέοι, τα παιδιά μας, θα κληθούν να πληρώσουν τα δικά μας χρέη. Θα πρέπει να ζήσουν άλλωστε σε μια χώρα υποταγμένη -υλικά και ηθικά- στους δανειστές της.
Το ίδιο συμβαίνει και με το περιβάλλον, τη φύση που ασυλλόγιστα καταστρέφομε. Στους νέους, στα παιδιά μας ανήκει και το περιβάλλον. Από αυτά το έχομε πάρει δανεικό, άρα τους το οφείλομε ανέπαφο. Εν τούτοις εμείς με θράσος το καταστρέφομε.
Ακόμη και τη γλώσσα μας την Ελληνική δεν έχομε καταφέρει να τους παραδώσομε σωστά, καθώς έπρεπε, παρά τους την παραδίδομε γεμάτη βαρβαρισμούς, σολικισμούς, αστεϊσμούς και ….αγγλισμούς μπόλικους. Επικρατεί ανάμεσα στους νέους μια γλώσσα ανάμικτη με ξενικά στοιχεία κάτι που δυστυχώς και σε μας φαίνεται πλέον …φυσικό.
- Η καρδιά μου ανήκει στους νέους. Σ’ αυτούς έχω αφιερώσει τη ζωή μου. Τους αφήνουμε όμως να ζήσουν σ’ ένα κόσμο διαλυμένο και αυτό με πληγώνει! Κάποιοι βουλευτές μίλησαν ήδη για μια χαμένη νέα γενιά. Τι θα έχει να μας πει άραγε για τη Νέα Γενιά και για το φάσμα της ανεργίας που την απειλεί ο Γιώργος Παπανδρέου, που φτάνει την Κυριακή στο Ρέθυμνο;
Ο φίλος μου ο Γιώργος μιλούσε άθελά του μεγαλόφωνα, με το βλέμμα απλανές, προσηλωμένο στη βροχή που χτυπούσε το παράθυρο.
Σχεδόν μηχανικά κάθισε στο γραφείο του, άνοιξε το τετράδιο των σημειώσεων κι άρχισε να γράφει:
«…Όλοι εμείς μαζί συνένοχοι, το μέλλον να μας κοιτάζει απορημένο μέσα από τα μάτια των παιδιών μας… Εμείς είμαστε η πρώτη γενιά που αφήνει τον κόσμο να γίνει χειρότερος. Εμείς είμαστε η πρώτη γενιά που συμφωνεί να παραδώσει τα παιδιά της σε ένα αύριο χωρίς δικαιώματα ζωής. Το αληθινό διακύβευμα για μας τους Έλληνες σήμερα δεν είναι απλά πως θα σωθεί η οικονομία, αλλά πως θα σωθεί το μέλλον των παιδιών μας….»
Ο Γιώργος συνέχισε να γράφει. Έγραφε και δεν έβγαζε άχνα.
Δεν τολμούσε να πει τις σκέψεις του φωναχτά. Έγραφε γρήγορα, ένοχα, σαν τους ποιητές που γράφουν γιατί δεν τολμούν να μιλήσουν. Το καταφύγιό τους είναι το χαρτί. Εκεί μέσα κρύβονται οι δειλοί, ενώ θα ‘πρεπε να έχουν βγει στο δρόμο και να ουρλιάζουν.
Η κόρη του τον κοίταξε με απορία:
- Τι σου συμβαίνει πατέρα; Να σου φτιάξω καφέ;
Ασφαλώς, και βέβαια! Ο Γιώργος θα έπινε ευχαρίστως έναν καφέ, αληθινά τον είχε ανάγκη τούτη τη στιγμή που έμοιαζε με τη στιγμή της αλήθειας.
Η πρώτη αστραπή όρμησε από το παράθυρο μέσα στο σπίτι, πίσω της και η κυρά βροντή.
- Έρχεται κακοκαιρία, είπε η Νατάσα σκεφτική. Έρχεται μπόρα.
Η βροχή είχε αρχίσει καταρρακτώδης. Ο άνεμος λυσσομανούσε και το αστραπόβροντο συμπλήρωνε την εικόνα.
Ναι Νατάσα, έρχεται μπόρα. Με μιαν ανατριχίλα μπροστά στην μπόρα και με μιαν απελπισία μπροστά στη Νατάσα που (ήδη) τα έχει αντιληφθεί όλα!
- Κουράγιο πατέρα!
- ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ, έγραψε εκείνος με κεφαλαία κι έκλεισε το τετράδιο.